10704յիշատակարանին համաձայն՝ «Ի ծնընդենէ մարմնով քոյին, Ի թիւ յատուկ մի հազարին, Երեք հարիւր եւ ի յիսնին, Եւ ի միակ սկսեալ ամին։ Սակայն ի թիւ ազքանազեան, Եւթն հարիւր տաւմարական, Ի յինըն տունն աւարտական, Եւ ի յութեակ թիւն յանկական։ Իսկ ի փոքրիկըն մեր շըրջան, Յերկու հարիւրըն թուական, Վաթսուն եւ հինգն աւարտական, Ի վեցերորդ ամին սկըսման» (թղ. 186բ)։
բոլորգիր մանր եւ ընտիր։
Ա-ԻԵx12 (ԺԴ՝ 13 թղ., ԺԶ՝ 6 թղ., Ի՝ 8 թղ., Գ, ԺԸ, ԻԴ՝ 11 թղ.)։
մագաղաթ ընտիր եւ նուրբ։
դրոշմազարդ շագանակագոյն կաշի, աստառը կարմիր մետաքս, ինկած է դռնակը եւ զոյգ փականքները, որոնցմէ մնացած են չորս զարդարուն գամերը։
բաւարար, մնացած է շատ մաքուր։
Յովհաննէս Սեբաստացի։
չունի։
բազմագոյն, թոչնագիր, ձկնագիր կամ հանգուցագիր։
ոսկեգոյն կամ կարմիր։
բազմաթիւ, որոնց մէջ նաեւ սուրբերու նկարներ՝ լուսանցազարդի ձեւով։ Բոլոր մանրանկարները կը ներկայանան ամենակատարեալ ձեւով, ներդաշնակ եւ բազմագոյն, որոնց մէջ կը փայլի ոսկին։ Մանրանկարներով ճոխ այս Ձեռագիրը՝ գեղարուեստական գոհար մը կարելի նկատել։
բոլոր նկարները ունին 5x7 մեծութիւն. որոնցմէ առաջինը՝ թղ. 2բ., Քրիստոս բազմած, մանիշակագոյն շրջազգեստով, ձախով բռնած է երկրագունտր եւ աջով՝ օրհնելու դիրքով, աջին կանգնած է Աստուածածին, ձախին առաքեալ մը, ետին՝ երեք հրեշտակներ։ Թղ. 35բ, Քրիստոսի ծնունդը։ Թղ. 74բ, Քրիստոս, որու ետին կայ բազմութիւն մը սուրբերու. օրհնելու դիրքով է առաքեալ մը։ Թղ. 83բ, Քրիստոս՝ որ յարութենէն ետք իջած է դժոխք եւ կ'ազատէ հին կտակարանի մարգարէներն ու սուրբերը։ Թղ. 87բ, Քրիստոսի համբարձումը, նկարին վերեւ՝ կլորի մը մէջ, բռնուած երկու հրեշտակներէ, իսկ վարը՝ կեդրոնը Աստուածածին՝ առաքեալներով։ Թղ. 125բ, Քրիստոսի այլակերպութիւնը. նկարին վերեւ կեդրոնը՝ Յիսուս, սպիտակազգեստ, կանգուն ժայռերու կամ ամպի վերեւ, աջին ու ձախին Մովսէս եւ Եղիա մարգարէները, վարը երեք առաքեալներ գետին ինկած։
թղ. 3ա, 126ա։
թղ. 36ա, 75ա, 81ա, 84ա, 38ա, 39բ, 110ա, 165ա, 187ա, 227բ։
կարմիր։
թղ. 1ա-2ա, 36ա, 74ա, 83ա, 37ա, 287բ-283բ։
Բնագրին գրչութեամբ. 1. Թղ. 181ա. «Յիշատակարան տառիս ի ստացողէ սորին, ի նուաստ Յովհաննիսէ Սեբոստացւոյ, աղերս մաղթանաց բանի առ Յիսուս աւծեալ տէր անվաղճան, Հաւր միածին որդի եւ բան, Որով երկինք հաստատեցան, Իմանալեաւքն համանգամայն։ Եւ երկնային հիմն անսասան, Իմաստութեամբդ ի խոր արկան, Նաեւ զգալի գոյքս ամենայն, Ի քէն եղեալ քեւ գոյացան։ Յորոց պատիւ անեզրական, Ընդ գոհութիւնս անչափական, Եւ աւրհնութիւնք անլըռական, Փառք եւ գովեստ անճառական։ Ընդ քեզ եւ Հաւր քում անսկզբան, Եւ էակցի Հոգւոյդ բըղխման, Տացցի յայժմուս եւ յաւիտեան, Եւ յանթուելի դարս անսահման։ Որում եւ իմըս փանաքի, Յոյժ թարմատար ոգիս յոռի, Ի փեսայէդ եղեալ այրի, Չար սիղեխին գըտեալ գերի։ Նա որ խորան էր լուսալի, Իմ ճըշմարիտ Սողովմովնի, Այժմ աղուեսուն որջ խաւարի, Դիւաց դադար տուն Կեդարի։ Բարեաւք լըցեալ անչափելի, Վիրաւք նեխեալ անբուժելի, Շարաւաթոր եւ որդնալի, Եւ տեսողաց իւր զազրալի։ Յերես անկեալ քեզ պաղատի, Բեկեալ սըրտիւ յոյժ թախծալի, Դիմաւք տըխուր արտասուելի, Ձայնիւ նուազ կողկողալի։ Հայեաց դու յիս տէր բարերար, Աչաւք քո քաղցր եւ հաշտարար, Զփանաքութիւնս իմ թարմատար, Դու քեւ լըցոյ փարթամաբար։ Եւ զչար սիղեխն իմ խռովարար, Հերքեա՛ յինէն ի խոր խաւար, Զայն որ խաբեաց զիս կամակար, Որպէս մանուկ մի խելագար։ Եւ սուրբ փեսայդ ուրախարար, Մուտ յառագաստ քո տիրաբար, Զի քէն այրի զհոգիս աւտար, Ընկալ ի գիրկդ ընտանեբար։ Փըրկեա՛ աջոյ ձեռամբ յաւժար, Ձախդ հովանի գըլխոյս յարմար, Զի մի՛ հասցէ յիս նետըն չար, Այն որ թըռչի մութ ընդ խաւար։ Այլ եւ զաղուեսըն այն կամակոր, Զհայրըն ստութեան եւ նենգաւոր, Կալեալ արկցես յանդունդք ի խոր, Անդ որ է որջ իւր բնակաւոր։ Եւ զաւդային դեւսըն մոլոր, Զթըռչուն կոչեալսըն թեւաւոր, Հա՛ն ի խաւարն անլուսաւոր, Ի յարտաքինն յոյժ հեռաւոր։ Եւ զխաւարեալ յարկըս սգաւոր, ԶԿեդարու տունս առակաւոր, Լըցոյ լուսով քո արփաւոր, Ճառագայթիւքըդ փառաւոր։ Եւ նորոգեայ յոյժ հնարաւոր, Նորոգ խորան զիս հոգեւոր, Խաղաղութեանդ իմ երկնաւոր, Արքայարան խորհըրդաւոր։ Նըպաստ կենաց խոստովանեալ, Տէր իմ Յիսուս բարեբանեալ, Ախտից բոլոր բըժիշկ գովեալ, Անհընարից հընարք ցուցեալ։ Զհոգիս թունաւք չարին լըցեալ, Եւ ի բարեաց դատարկացեալ, Մաքրեա՛ հոգւովդ աւրհնաբանեալ, Լի՛ց բարութեամբ քո կատարեալ։ Եւ զկարեվեր խոց իմ նեխեալ, Զգարշ որդնալիցս ապականեալ, Կըտրեայ սուսերբ քո սուր սրեալ, Խարեայ կայծիւք ողջակիզեալ։ Եւ զկենարար մարմինդ աւրհնեալ Տո՛ւր ինձ կենաց դեղ կատարեալ, Զի ճաշակմամբ ի քեզ բնակեալ, Եղէց կրկին կենաւք լըցեալ։ Նոյնպէս եւ զբան քո հոգեկան, Որ է հոգի եւ կեանք մարդկան, Որ ի հոգւոյդ քո էական, Հընչեաց ի գունդըն նախնական։ Ի մարգարէսըն հրաշաբան, Եւ յառաքեալսն աստուածազան, Յորոց գրեցան գիրք տիրական, Հնոց եւ նորոց տառք ամենայն։ Որոց բազումք հետեւեցան, Րաբունքն ընտիր աստուածաբան, Որք զհին եւ զնոր գիրս ընթերցան, Մաքուր մտաւք եւ ուռճացան։ Կրկին յորոճս իմացական, Բնաւիցս ետուն կեր հոգեկան, Ջոր աղաչեմ զկենացդ իշխան, Տալ ինձ ըզնոյն լոյս գիտութեան։ Իմաստութիւն Հաւր անքընին, Աստուած եւ տէր իմ երկնային, Նախախնամաւղ էից բնաւին, Ի ժամանակըս նոր եւ հին։ Որպէս եւ մեզ յամըս վերջին, Լոյս ծագեցեր զիմանալին, Յաստուածաբան սըրբոցն ըզմին. Քննիչ խորոց քո սուրբ տառին, Արենառուն իմ լուսատուին, ՁՆերսէսն սուրբ Պահլաւունին, Ջհովիւն քաջ ընտրեալ արին, Ջեկեղեցւոյ ջահ պանձալին, Զդէտն զուարթուն առաքինին, Զհաւատարիմ տընտես բանին, Որ ի ժամու ըստ արժանին, Զհաց քո բաշխէր բանականին։ Սա Մովսէսի լեալ նմանեաւղ, Ջգործ եւ ըզբան քո տառատպօղ, Յերգ եւ ի տաղ զնոյն չափաւղ, Քաղցր եղանակ ձայնիւ ոգաւղ։ Դաւթի գործոյն հանգունակօղ, Շնորհաց հոգւոյդ քո ընդունաւղ, Ջնոր Գողիադ պարսաքարաւղ, Հերձուածողաց խմբից հերքաւղ։ Ազդմամբ քոյին հոգւոյդ երգօղ, Այսուն չարի սա հալածաւղ, Ջմարդկան լըլկիչըն խափանաւղ, Հոգւոց ախտից մեր բըժըշկաւղ։ Տեսանողաց բանին սիրաւղ, Առաքելոցն յոյժ փափաքաւղ, Զմիտըս նոցին բացայայտաւղ, Չափեալ բանիւ յըստակ մեկնաւղ։ Իմաստութեան քո հանճարով, Քոյինատուր տառիցն ուժով, Ի յառաջին մարդոյն կարգով, Մինչ ի վերջին աւարտելով։ Զբան եւ ըզգործ շարագրելով, Ձիւրաքանչիւր դարուցն ոճով, Զմիտըս հանուրցըն խորհրդով, Մեկնեաց վըճիդ բանիւ չափով։ Զչարեացն ըզչար գործ յիշելով. Զինքն ընդ նոսին չար կոչելով, Վասըն չարին արտասուելով, Մեծ կականմամբ հառաչելով։ Զբարեաց բարիսն յինքն ունելով, Սըրբոցն յաւէտ հաղորդ գործով, Քեզ պաղատէր կողկողալով, Խառնիլ ի դաս նոցին փութով։ Ելից զբանս իւր մաղթանաց, Ի թիւըս տանց երկհազարաց, Որով զյուսոյ դուռնըդ կենաց, Յաւէտ բախել ըզմեզ յորդեաց։ Եւ ի յերից այբուբենաց, Զէնդ եւ զեղեալ Քրիստոս ի քեզ յայտնեաց, Ջերիս հասակ մարդկան խրատեաց, Ջմանկունս եւ զարս ընդ ծերունեաց։ Դրուատ մի այլ շարակարգեաց, Որ զանճառէդ չափով ճառեաց, Անծին ծընաւղ զհայր քարոզեաց, Անծին ծընունդ զքեզ դաւանեաց։ Զհոգիդ բըղխումն արտաճառեաց Ճշմարտապէս առանց կարծեաց, Եւ ըզմարդանալըն քո գըրեաց, Սինչ յաներեկ աւրն աւարտեաց։ Բարառնաբար աղագս երկնի, Բանըս գըրեաց զարմանալի, Որ ի դիմաց երկնից խաւսի, Իբր ի գոյէ մի կենդանի։ Բազում եւ այլ բանք պիտանի, Որ իմաստնոց է ցանկալի, Երգ եւ նուագք հիանալի, Եւ մեկնութիւնք խորին բանի։ Թարգմանութիւնք յոյժ գովելի, Եւ պատմութիւնք ըսքանչելի, Ներբողականք բանք գովեստի, Եւ հաւատոյ ճառք պանծալի։ Արձանացոյց յեկեղեցի, Ըստ եւթնալոյսն աշտանակի, Լընուլ լուսովն իմանալի, Ձընդունողաց սոցին զհոգի։ Այլ ես նուաստըս քո ծառայ, Յոյժ անպիտանըս պաշտաւնեայ, Ձերանելոյս գիրն ընթերցայ, Ազատ կամաւք եւ ցանկացայ։ Բայց զի սնոտի հոգօք լըցայ, Եւ պատրանօք պաշարեցայ, Ներքին աչօքըս կուրացայ, Ոչ պահեցի գոր ընկալայ։ վասն այնորիկ կարօտացայ, Գըրել ի նիւթ մագաղաթեայ, Գրչաւ ճարտար զոր ես ծանեայ, Պըճնեալ ոսկւով ի գոյն ծաղկեայ։ Քարեա(յ) տախտակն որ ըստացայ, Յիս անմոռաց պահել ըզսայ, Եւ յիշատակ ինձ առ յապա, Ինձ եւ իմոցըն մշտակայ։ Նոյնպէս եւ սոյն տառիս գրողին, Աշխատողին եւ ստուգողին, Պայծառ ծաղկօք զարդարողին, Ի շար եւ կապ աւարտողին։ Փափագանօք ընթերցողին, Զմիտըս բանիցըս քննողին, Սովաւ առ քեզ պաղատողին, Մաքուր մտաւք աղոթողին։ Եւ ստացողիս ըղձմամբ սորին, Ինձ եւ իմոցն ամենայնին, Որ տարփանօք սիրոյ կրկին, Ետու գրել ինձ զնոսին։ Ի ծնընդենէ մարմնով քոյին, Ի թիւ յատուկ մի հազարին, Երեք հարիւր եւ ի յիսնին, Եւ ի միակ սկսեալ ամին։ Սակայն ի թիւ ազքանազեան, Եւթն հարիւր տաւմարական, Ի յինըն տունն աւարտական, Եւ ի յութեակ թիւն յանկական։ Իսկ ի փոքրիկըն մեր շըրջան, Յերկու հարիւրըն թուական, Վաթսուն եւ հինգն աւարտական, Ի վեցերորդ ամին սկըսման, Քեզ մատուցի նըւիրական, Զտառս մաքուր աղաւթական։ Ես որ ծառայս եմ անարժան, Քո Յովհաննէս այր անպիտան, Զի յաներեկն աւր քո ծագման, Զմեզ ընկալցիս յաջոյն կողման, Եւ քեզ տացուք փառս անվախճան, Այժմ եւ յապայ եւ յաւիտեան»։ 2. Թղ. 278բ. «Յիշեսջիք ողորմելիս, զԱստուածատուր գրող դպրիս»։ Վերջն ստացող Պօղոս Հովուեանի կողմէ, Յոհաննէսի մը գրչութեամբ. 3. Թղ. 286բ. «Յիշատակարան ստացողի մատենիս. Յայս լուսաւոր բան հատուածեալ, յարեալ մնամ կարի ապշեալ, Օրինակաւ մեղուի շըրջեալ, ի զանազան ծաղկունս զմայլեալ, Հանգոյն մեղեր զսոսա ծասքեալ, լինի կոկորդ իմ քաղցրացեալ, Այսմիկ տառի միշտ փափաքեալ, զուարճացայ զսա գըտեալ. Նորոգեցի զսիրտս թախծեալ, այսու գրգկամբ գեղեցկացեալ, Նոյնպէս որպէս բանս է գովեալ, եւ գեղեցիկ գծագրեցեալ, Էս սա սուրբ հայրըն մեր երգեալ, որ Շնորհալի անուն կոչեալ, Սա է արդարեւ լիացեալ, շնորհօք սրբոյ հոգւոյն լցեալ, Գտեալ զսա իմ ցանկացեալ, Որ եմ Պօղոս Հովուեան կոչեալ, Րաբունւոյ հօրս բանս ստացեալ, եւ ի վայելս անձին եդեալ, Է եւ որդւոցս աւանդեալ, որով լիցի տէր միշտ օրհնեալ»։
«Յիշատակ է ազնուազարմ Յակոբայ Տիւզեան, վանաց սրբոյն Ղազարու, որ ի Վենետիկ, 1824 ի 26 Մարտ»։ Ս. Ղազար հասած է նոյն տարւոյն Սեպտեմբեր Ցին։ Բովանդակութիւն. 1. Թղ. 3ա. «(Ներսէսի Կաթողիկոսի Ողբերգութիւն վիպասանական). Յիսուս որդի Հաւր միածին, եւ ճառագայթ կերպարանին, ծընունդ անճառ սկըզբնատպին, անհատաբար քում ծընաւղին»։ - Վերջ թղ. 105ա. «Փառք եւ պատիւ եւ զաւրութիւն, եւ բարձրագոյն իշխանութիւն, յանցեալն յայժմոյս ապագային, եւ յանըսպառ յաւիտենին»։ Թղ. 105ա. «Յիշատակարան երգողի բանիս. Ի վեց հարիւր Հայոց թուական, եւ յառաջին սկսեալ նոր ամ, բանըս գրեցաւ աղաւթական, երկհազարեան տամբ յանգական»։ - Վերջ թղ. 109ա. «Եւ նմա փառք յեկեղեցի, ընդ հաւր հոգւովըն ճըշմարտի, յաւէտ յայժմոյս եւ միշտ էի, եւ յաւիտեանս յաւիտենի»։ 2. Թղ. 109բ. «Տեառն Ներսէսի խրատ ուսումնասիրաց, ի փառս Քրիստոսի Աստուծոյ. Առաջին ըզքեզ տղայ, հանէ յիմաստըն գերակայ, Երրորդութեանն մերձակայ, լինիս երիւք ստեղամբք նորայ» (սկ. Ա-Ք)։ Թղ. 113ա. «Նախանձելի մարդկան լինիս, թէ զվերոյ գրեալսդ ի միտ ունիս»։ Վերջ թղ. 113բ. «Եթէ ի յայս սէրս բորբոքիս, անանց կենացն ժառանգ լինիս» (սկ. «Ներսէսի է»)։ 3. Թղ. 113բ. «Նորին խրատք ոգեշահք. Այբն Աստուծոյ զքեզ մերձակայ, լինել խրատէ թէ հաւատայ, տեսաւղ գործոց ըզնա իմայ, լսող բանից ծանիր ըզնա, գաղտնիք սըրտից յաչաց նորայ, չեն ի ծածուկ այլ յայտնի կայ, թէ այս մտաւք նայիս ի նա, անմեղ մընաս միշտ յարակայ» (սկ. Ա-Ք)։ Թղ. 121ա. «Նորոգ բանիս այսմիկ հանդէս, գումարելոց աստ տիրապէս»։ - Վերջ անդ. «Սուրբ հոգեւոր բանըս պէսպէս, որոց նպաստ եղեւ Ներսէս» (սկ. «Ներսէս»)։ 4. Թղ. 121ա. «Նորին Տեառն Ներսէսի. Այբն անըսկիզբն ասէ զԱստուած, անեղ բընութիւն ոչ արարած, յերիս անձինս բաժանած, ի մի բնութիւն միաւորած» (սկ. Ա-Ք)։ Թղ. 125ա. «Նորոգ մանկունք իմաստութեան, տըւաք զայս բան ձեզ խըրախութեան»։ - Անդ. «Էին բանի բան գոհութեան, մատուցանեն փառատրութեամբ» (սկ. «Ներսէս»)։ 5. Թղ. 126ա. «Տեառն Ներսէսի Բան հաւատոյ, ոտանաւոր տաղիս չափոյ. Խոստովանիմ Աստուած ըզՀայր, անծին անեղ եւ անըսկիզբն, խոստովանիմ Աստուած զորդին, անժամանակ հաւր միածին»։ - Վերջ թղ. 159բ. «Որպէս փըրկիչ արարածոց, ի յարութեանըն մեռելոց, լեր քաւարան մեղուցելոց, փըրկել ի դառըն դըժոխոց»։ Թղ. 160բ. «Յիշատակարան նորին. Վասն Աստուծոյ խաւսել զայս բան, ինձ ոչ էր անկ եւ ոչ երան»։ - Վերջ թղ. 164ա. «Ի փառըս հաւր պատիւ որդւոյ, ի գոհութիւն տուողին հոգւոյ, որ միշտ երգի յարարածոց, յիմանալեացն եւ ի սգալոց»։ 6. Թղ. 164բ. «Տեառն Ներսիսի Յաղագս երկնի եւ զարդուց բարառնաբար ի դիմաց նորա, ի չափ երկոտասանիցն պարզեալ ոտից, ի խնդրոյ առն բժշկապետի եւ աստեղագիտի Մխիթարայ. Ի մեղական գոլով բընութիւն եւ սկըզբնական յանեղէն, ձգեալ կամարան զուգական»։ - Վերջ թղ. 173ա. «Նայիմ յերկինս եւ նրկատեմ զայս ամենայն, եւ փառըս տամ անեղ բնութեանն արարչական»։ 7. Թղ. 173ա. «Բան յիշատակի տառին գծողի օրինակի, Տեառն Ներսէսի, յորմէ այս տառ գըծագրի. Աստուածեղէն հոգովն ի սմայ, խաղաղութիւն անուն արքայ, բարբառեցաւ իմաստութեամբ, զորդիս խրատեաց ըզգօնութեամբ» (սկ. եւ վերջատառք Ա-Ք)։ 8. Թղ. 175ա. «Անդրադարձութիւն տառիս յիշատակի. Քաղցրագունիս այս բաղձանաւք, լըցեալ հոգիս մեռեալ մեղաւք, փափագեցի սըրտատրոփ, ես որ բնաւից բարեաց անփոխ» (սկ. Ք-Ա, վերջատառք Ք-Ա)։ 9. Թղ. 177ա. «Նորին ի Սողոմոն արքայն. Սա մարգարէ աստուածաբան, եւ իմաստուն յոյժ խոհական, սա աւրինակ է աննըման, Սողոմոնին ճըշմարտութեան» (սկ. «Սողոմոն»)։ 10. Թղ. 178ա. «Նորին ի ժողովողանուն. Նըմա բարի խորհուրդ խորին, յայտնէ եւ միւս անուն նորին, եկայք տեսցուք զիմաստ բանի, ըզմիտս անուան ժողովողի» (սկ. «Ներսէսի բանս է»)։ 11. Թղ. 179ա. «Նորին այլաչափ տաղ ի խնդրոյ անուան նախագիծ տաղիս տանց. Սիշտ էիդ անեղ բնութիւն բնաւորեցան, անեղիդ անմահութիւն հետեւեցան»։ - Վերջ թղ. 181ա. «Ազդէ փող մեզ յարութեան, զոր խոստացաւ դատաստան, յաւիտենից որ ծանուցաւ, նըմա փառաւք այս յաւիտեան, որ ընթացաւ եւ յանկէտ, յաւիտենին որ կայացաւ» (սկ. «Մխիթար բժիշկ ընկալ ի Ներսէսէ զայս բան»)։ 12. Թղ. 187ա. «Շարադրութիւն հոմերական վիպասանութեամբ, սակս հայկազնոյ սեռի եւ Արշակունեաց զարմի, ի սկզբանց մինչ ի վախճան առասացեալ Ներսեսի սրբոյ Կաթողիկոսի Հայոց, յիւրական նախնիս ի համբակութեան ելով. ճեգ տիւ. Պարտական Հաւրէ որդի, հատուցանել վարձ ծնաւղի, եւ անդրադարձ փոխարինի, բազում երկանցըն պատշաճի»։ - Վերջ թղ. 183բ. «Ըզվերծանողսըդ մաղթելի, գեր քան ըզկարն չխընդրելի»։ 13. Թղ. 188բ. «Վիպասանութիւն նախնի ըստ Հոմերի սկսեալ ի վերուստ. Աստանաւր սկըզբնաւորեալ, բանիս ըզբանըն սկիզբն եդեալ, այն որ ընդ հաւր է էացեալ, անյեղապէս գոլով ծընեալ»։ - Վերջ թղ. 227ա. «Զհինգ հարիւր թիւ կատարեալ, եւթանասնից ի նոյն անկեալ, կատարեցաւ բանըս չափեալ, ի համբաւէ նըւաստացեալ»։ 14. Թղ. 227ա. «Տեառն Ներսէսի սրբազան եպիսկոպոսի, եղբօր Տեառն Գրիգորիսի Հայոց Կաթողիկոսի, բանառական տաղիւ չափեալ հոմերական, խօսեալ բանիւ ողբերգական, ի թվականի հինգ հարիւրի, եւ իննըսուն ընդ երեկի, քսան եւ երեք դեկտեմբերի, յերրորդ աւուր յաւր շաբաթու. Ողբացէք եկեղեցիք, հարսունք վերին առագաստի, քորք եւ եղբարք իմ սիրելի, որք յընդհանուր կողմ յաշխարհի»։ - Վերջ թղ. 278բ. «Զոր աստանօր եմ յանգելոց, զգիրըս բանիս վըճարելոց, ի փառըս Հաւր աւարտելոց, Հոգւոյն սրբոյ կատարելոց»։ 15. Թղ. 278բ. «Նորին Տեառն Ներսէսի ասացեալ. Աստուած անեղ անհասական, հայր գթութեանց ինձ ողորմեայ» (սկ. Ա-Ք)։ 16. Թղ. 280բ. «Տեառն Ներսէսի Հայոց Կաթողիկոսի ասացեալ մաղթանք առ սուրբ հրեշտակսն Աստուծոյ. Այլ պաղատիմք առ հոգեղէնսդ, մեք տկարքս եւ հողեղէնքս, որք մերձաւոր էք յԱստուծոյ, մաքուր բնութեամբ եւ կայանիւ»։ - Վերջ թղ. 286ա. «Արդ յիշեսջիք ընդ տեառն եւ զիս, լըսողք վերնոցըն գովեստիս, եւ դուք յիշեալ առ տէրունի, լինիք յերկնից նորա բարիս»։