90644նկատած որ 1680-2 տարիներուն է որ որ Վարդան Եպս. Յունանեան շրջած է Հայաստան եւ օրինակած ձեռագիրներ, այդ թուականը յարմար նկատեցինք նշանակել։
բոլորգիր։
չեն նշանակուած։
թուղթ։
շագանակագոյն կաշի, միջուկը ստուարաթուղթ։
բաւարար։
նախ գրիչը եւ ապա տե՛ս Տեղեկութիւնք։
եւ այլ զարդեր չունի։
սեւ։
Բնագրին գրչութեամբ. Էջ 183. «Ընդօրինակեցաւ թուղթս ի ձեռագրոյ հնագունեղէ մեծի եւ սրբոյ վարդապետի Ներսիսի Լամբրօնացւոյ, որ աստէն գրեալ էր նոյնն զհետագայս. "Ես տրուպ վարդապետս Ներսէս, աստանօր զողբս ի բերան առեալ լամ աղիողորմ թէ ընդէ՛ր զայսպիսի առհաւատչեայ հաւատոյ հարցն ունելով, եկեղեցիք քրիստոնէից պատառեալք դեռ եւս անզեղջք են ի նոյն»։
այս Ձեռագիրն ալ շատ հաւանաբար պատկանած է Տէր Յակոբ Պաղտասարեանի, որ Լեհաստանէն բերած է Վենետիկ, եւ աշակերտելով Մխիթար Աբբահօր՝ մեր Մատենադարան անցած է Ձեռագիրը Բովանդակութիւն. Ա. Զենոբ Գլակ, Բ. Յովհան Մամիկոնեան, Գ. Նամականի Աթանասի եւ Կիւրղի. Ա. Զենոբ Գլակ, Պատմութիւն Տարօնոյ. 1. Էջ 1. «Պատմութիւն Տարօնոյ, զոր թարգմանեաց Ձենոբ ասորւոց եպիսկոպոսն. Պատճէն առաջին թղթոյն սրբոյն Գրիգորի զոր գրեաց ի Կեսարիայ առ Ղեւոնդիէ. Զառ ի յաստուծուստ պատուեալ եւ ի մարդկանէ փառաւորեալ»։ - Վերջ էջ 64. «Արդ աղօթիւք ձերովք պահեսցէ տէր զհաւատս մեր եւ ձերդ ի խաղաղութիւն, շնորհիւ իւրով. ողջք լերուք ի տէր մեր Յիսուս Քրիստոս այժմ եւ ի յաւիտեանս յաւիտենից. ամէն»։ Բ. Յովհան Մամիկոնեան, Պատմութիւն Տարօնոյ. 2. էջ 66. «Հետեւութիւն պատմութեան Տարօնոյ, շարադրեցեալ ի Յովհաննու եպիսկոպոսէ Մամիկոնեան, ըստ որում գրի ի յիշատակարանին. Յաղագս վանացն Գլակայ. Ջենոբ եկաւ հայր վանացն զամս Ի. յետ նոր Եպիփան աշակերտն Անդոնի զամս Լ...»։ - Վերջ 157. «Դարձեալ ես Յովաննէս Մամիմոնեան եպիսկոպոս աղաչեմ զմանկունս (...) զի օրհնեալք լիջիք ի սրբոյ Կարապետէն եւ ի մերմէ նուաստ հովուականէ աղօթից եւ բովանդակ իսկ ի Քրիստոսէ, եւ Աստուած վարձահատոյց լիցի գրողացդ եւ ընթերցողաց. ամէն»։ Գ. Նամականի. 3. Էջ 158. «Թուղթ երանելոյն Աթանասի եպիսկոպոսին Աղեքսանդրացւոց առ էպիքտէթոն եպս. Կորնթացւոց, որ ապականացեալ էր ի հերետիկոսաց, յորմէ զգուշացոյց զանտիոքացիս սուրբ Կիւրեղ. Ես այսպէս ածէի զմտաւ թէ ամենայն ընդունայնաբանութիւնք ուր եւ իցեն ամենից հերետիկոսաց եւ աղանդաւորաց՝ լռեալք դադարեսցին ի լինել մեծի ժողովոյն Նիկիոյ»։ - Վերջ թղ. 183. Յիշատակարանը տե՛ս ստորեւ։ 4. Էջ 184. «Սրբոյն Կիւրղի եպիսկոպոսի առ Նեստոր, զի տայր նմա զտեղի ապաշխարութեան յառաջ քան զմերժիլն նորա յեպիսկոպոսութենէն, զի չեւ եւս էր լեալ սուրբ սինօդոսն, որ կամաւն Աստուծոյ եղեւ յԵփեսոս. Թուղթ Կիւրղի առ Նեստոր»։ Հմմտ. Պատմագիրք Հյց. ԼԹ., § 21, ապա կ'աւելցնէ. «Այսմ ամենայնի պարտ է եւ քում երկիւղածութեանդ հաւասարիլ եւ վկայել առանց ամենայն նենգութեանց, եւ զոր ինչ պարտ է նզովել երկիւղածութեանդ քում կարգեալ է ի թղթի մերում. Նախ. եթէ ոք ոչ խոստովանեսցի...»։ - Վերջ էջ 203. «Երկոտասաներորդ. Եթէ ոք ոչ խոստովանեսցի զբանն որ յԱստուծոյ (...) որ է կենդանարար որպէս զԱստուած՝ նզովեալ եղիցի»։ 5. էջ 203. «Նորին Կիւրղի եպիսկոպոսի Աղեքսանդրիոյ ընդդէմ Նեստորի հայհոյչի. Ամենայն ինչ յայտնի եւ ուղիղ է իմաստնոց եւ ոյք գտանեն զգիտութիւն, որպէս եւ գրեալ է»։ - Վերջ էջ 223. «Երկոտասաներորդ ճառ նզովից. Եթէ ոք ոչ խոստովանեսցի (...)։ այլ որք զընդունայն եւ զհայհոյութեան կըրօնսն կամին ի սուրբ հաւատն մուծանել, մարդ ուրոյն ասեն զհամբերեալն ի խաչին, յիրաւի եւ արժանի եդան ի վերա(յ) նոցա ըստ մեծի ամբարշտութեան նոցա մեծամեծ նզովք, վասն հայհոյութեան նոցին»։